Ironman Nice 2024. Wat was je mooi. Een avontuur en ervaring voor het leven. In januari begon het trainingsschema. Zes maanden trainen om toe te werken naar deze fantastische finaledag.
Vorig jaar was mijn eerste hele 140.6 triatlon in Duinkerken. Maar Nice is vanwege het fietsparcours echt andere koek dan het vlakke Duinkerken. Deze keer 2400 meter klimwerk waarvan 1 klim van 20 kilometer en 1 van 10 kilometer.
Ik maakte me vooraf geen illusies. Het doel was om de finish te halen. Ik ben dus gestart zonder een finishtijd tussen mijn oren. Tijd was niet belangrijk, maar hoe ik de klimmeters op de fiets zou verteren zou mede bepalen hoe fit ik nog zou zijn om de marathon te lopen, naast de factor warmte. Dus rustig aan met zwemmen, niet overdrijven met fietsen. Doseren, doseren en doseren was mijn motto voor de dag.
Samen met mijn triatlon maatjes Kees Alblas en Wouter van der Meide van Triatlon Vereniging Hoekse Waard stonden we aan de start bij het zwemmen. Zwemmen in zee was voor mij een dingetje. Niet eerder een wedstrijd gezwommen in open zee. Ondanks golven en wind toch een redelijke zwemtijd. Maar ik heb daardoor wel 3/5 van de deelnemers voor moeten laten gaan.
Het fietsparcours was prachtig. De beentjes maalden en tijdens het klimmen vond mijn fiets telkens gestaag de top van de berg. Ondanks dat ik vasthield aan mijn motto”doseren”, maakte ik wel aardig wat plaatsen goed. Met name in de klim en afdaling. Ik begon zo waarlijk na te denken over een mogelijke finishtijd. Thuis had ik al wel voorzichtig gerekend o.b.v. behoudende tempo’s. Ik kwam uit op een totale duur van ca.13 uur.
In de transities tussen zwemmen-fietsen en fietsen-lopen nam ik de tijd om zonder stress het volgende onderdeel aan te vangen. Hoe zouden lichaam en geest zich houden bij het lopen van de marathon. Ondanks een temperatuur van 24 graden voelde het toch warm aan. We hebben in Nederland ook niet de kans gehad om in warmte te trainen en te acclimatiseren. Bij aanvang van het lopen voelde de beentjes goed aan. Door het enthousiasme dat daarop volgde, ging mijn tempo snel te hoog. Ik wilde vast blijven houden aan mijn motto doseren”. Wetend dat de weg nog lang zou zijn, wilde ik mijn hartslag houden op de grens van zone 1 en 2. Het kostte me 10 kilometer om mijn snelheid af te stemmen op de juiste hartslag. In die eerste ronde (totaal 4 rondes van 10 kilometer) werd ik verrast door gejuich. Niet voor mij, maar voor de regerend wereldkampioene. Ik werd ingehaald door niemand minder dan Lucy Charles Barclay Toch een leuk fotomomentje samen.
Inmiddels de automatische piloot aangezet. Zolang de benen blijven bewegen, ga je vooruit. Mentaal blijf je bezig om jezelf moed in te praten, tijd en kilometers aftellend, dealend met de warmte, afkoelen door de straal van de tuinslang, denkend aan het moment dat je over de rode loper mag, op weg naar de finish. Het tempo bleef stabiel, het verval bleef beperkt en de hartslag zakte verder omlaag. Mede te danken aan enerzijds het doseren en anderzijds door goede voeding onderweg. Soms tegen de zin nog maar een gel erin of een colaatje. Zolang het maar suiker bevat en energie geeft.
Ik begon weer te denken aan de totale tijdsduur van deze onderneming. Ik wist al dat ik zou gaan finishen. Ondanks de zere benen waren lichaam en geest nog fris. Het besef van tijd had ik al wel verloren. Meermaals gepoogd aan toeschouwers te vragen wat de tijd was. Maar ik kreeg nooit een antwoord terug dat ik begreep. Ik spreek slecht Frans.
Wat ik wel kon zien, was dat een eindtijd van 12 uur dichter in de buurt kwam dan de vooraf bedachte eindtijd van 13 uur. Zou een eindtijd onder de 12 uur mogelijk zijn? Het rekenen ging beginnen. Hoeveel kilometer nog? Wat is mijn gemiddelde snelheid per kilometer? De moeilijke rekenfactor zat in de verzorgingsposten. Iedere verzorgingspost passeerde ik wandelend om zodoende wel water en een gel te kunnen nemen. Dat resulteert dan wel in een lager gemiddeld tempo op die kilometer waar de verzorgingspost zich bevindt.
Bij het ingaan van de laatste ronde had ik ietwat marge opgebouwd. Maar voor mijn gevoel kon ik niet veel meer aan tijd inleveren als ik binnen de 12 uur wilde finishen. Ik hoorde de speaker bij de finish. Andere deelnemers mochten al naar de finish. Ik moest nog 1 ronde. Maar de gedachte aan het feit dat ik aan het einde van deze ronde ook naar de finish zou gaan, gaf mij weer voldoende adrenaline en mentale kracht om door te gaan.
Het aftellen van de laatste 10 kilometers is begonnen. Nog 1 keer naar het einde van de “Promenade de Anglais”;. Nog 1 keer keren bij het vliegveld. De laatste 5 kilometer zijn zwaar maar lijken als vanzelf te gaan vanwege de aantrekkingskracht van de finish. De laatste 3 kilometer. Het tempo gaat voorzichtig omhoog. Ik duld andere deelnemers niet meer om mij nog in te halen. In de verte hoor ik de speaker. Nog 1 kilometer. De eindsprint wordt ingezet en dan mag ik eindelijk afslaan naar de finish. Het rode tapijt op met aan weerskanten de menigte van toeschouwers die iedere finisher binnenloodsen met groots gejuich en applaus. Voor iedere deelnemer wordt er een feestje gevierd. Dat maakt de Ironman bijzonder! Mijn vrouw en zoon staan langs het tapijt en schreeuwen me toe. Ik vier het feest met 2 armen in de lucht. Ik lijk wel te dansen. Daar hoor ik de woorden van de speaker: “Johan….YOU ARE AN IRONMAN”!
De missie is geslaagd. De finish is gehaald. Om nooit te vergeten.
Enorme dank aan mijn vrouw Bianca Westerlaken en zoon Hannes die mij tijdens de 6 maanden training hebben gesteund en flexibel zijn omgegaan met de impact van de vele uren training op vaak lastige tijden. De privé agenda moest er vaak voor wijken. Zonder jullie steun was dit niet gelukt. Love you
Tevens wil ik iedereen bedanken die mij heeft gevolgd en gesteund tijdens dit avontuur. Het was hartverwarmend om de vele berichtjes te lezen op whatsapp; voor, tijdens en na de race.
Een big thank you aan alle leden van de Triathlonvereniging Hoekse Waard die Kees Wouter en mij de hele dag hebben gevolgd op de tracker om vervolgens iedereen op de hoogte te houden in de groeps-whatsapp van TVHW. Wat werd er meegeleefd zeg!!!
Tot een volgende triatlon
#nice #ironman IRONMAN #tvhw Triathlonvereniging Hoekse Waard